مسجد المهدی فلسطین مشهد

معبود آدم را چهت نیل به هدفی معین و متعالی آفرید. این غرض در فطرت وی نهادینه و در آموزه های انبیای الهی متجلی شد‌ه‌است. ولی مسأله­ آن جاست که نهایت آفرینش آدمی –که به عبارتی عبودیت الله در همگی جنبه­های معاش میباشد- فارغ از تشکیل یک جامعه اسلامی (و در نقطه­ی آخری: فرهنگ وتمدن اسلامی) کاملا متفحص نخواهد شد.

گام نخستین چهت نیل به‌این نهایت آن میباشد که آدم­ها حال و روز مو جود خویش مسجد المهدی فلسطین مشهد –یعنی معاش ظلمانی به دور از نور و روشنایی الهی- و حال و روز مناسب – یعنی الهی شدن در همگی­ی جوانب معاش- را بشناسند. یکی‌از اساسی­ترین وظایف انبیاء و اولیای الهی، دادن این آشنایی به عموم بوده میباشد. آدرس مسجد المهدی فلسطین مشهد آن ها با تعلیمات خود موضوع را برای انقلاب درونی و بیرونی اشخاص آماده می کردند؛ انقلابی به معنای «خیر» اعلام کردن به حال و روز جان دار و «بله» بیان کردن به وضع و اوضاع مناسب و جلو رفتن به سوی آن.

با انقلاب درونی، اشخاص تسلیم ولایت الهی گردیده؛ در فرآیند فراتر، روشنایی ایمان در قلوبشان وارد می‌شود. عبادت را نهایت خود و تقلید از دستورها خداوند و رسول اورا وظیفه­ی خود میدانند. درین مرحله میباشد رزرو مسجد المهدی فلسطین مشهد که مسجد تحت عنوان مرکزی محوری، محلی میباشد معلوم برای تجلی عبودیت و بیان خداوند -که مظهر آن نماز میباشد[1]-.

ولی صرفا هنگامی پروسه عبودیت به صورت بدون نقص متفحص میگردد که انقلاب بیرونی صورت گیرد و عرصه ی اجتماعی-سیاسی جامعه، مظهر حاکمیت الله شود؛ نظامات اجتماعی طبق موازین حق صورت گیرد. همینطور هنگامی بایستگی این انقلاب اجتماعی هویداتر می‌شود که ایمان دسته های مردمی پایین سایه­ی حکومت طواغیت[2] در خطر باشد. در‌این وضعیت حتی مسجد نیز به خیال و خاطر وجود سختی ها، از کارکرد هدایت گرانه­ ی خویش به دور میماند.

نقش های تأثیر گذار
بستر سازی جهت انقلاب درونی اشخاص  شماره تلفن مسجد المهدی فلسطین مشهد و صورت دهی به معاش پیش روی آنان از نقش های به نهایت مفید مسجد میباشد. شماره تلفن مسجد المهدی فلسطین مشهد رواج «مدل معاش اسلامی» در همین بستر معنی میشود. تالیف کننده «کتاب آئین و مدل معاش» می نویسد: «مدل معاش عبارت میباشد از الگوی هم گرا (کلیت تامی) یا این که گروه منظمی از رفتارهای درونی و بیرونی، اوضاع های اجتماعی و بودجه ها که شخص یا این که مجموعه بر مبنای مقداری از تمایلات و ترجیح ها (ذوق و سلیقه)اش و در تعامل با وضعیت محیطی خویش ابتکار عمل یا این که تعیین می نماید. یا این که به اختصار، مدل معاش: سرمشق یا این که تیم نظام مند کنش های مرجح میباشد[3]». در تعریفی دیگر اینگونه آمده میباشد: «مدل معاش، عبارت میباشد از الگوی معاش شخصی که در عمل ها، دلبستگی ها و اذهان فردی، خویش را نماد می‌دهد».[4]

امامان مساجد با فایده گیری از فضای معنوی مسجد در جهت اشاعه معاش بر پایه ی ایمان میکوشند. آن‌ها با راس قرار دادن مساجد تحت عنوان محل فراگیری مدل معاش اسلامی، عموم را در بعدها متفاوت معاش ارشاد می نمایند. یادگرفتن احکام اسلامی در مورد های مختلفی همانند معاملات, تزویج, خمس و زکات و انجام عبادی دیگر مانند نماز و روزه از همین مقوله میباشد. در واقع عموم در مسجد نحوه ی تعامل با خویشتن، معبود، اشخاص جامعه و طبیعت را آموزش میبینند.

همینطور به جهت تاکید ویژه ی اسلام بر فضائل اخلاقی و اشاعه آن در جامعه، مسجد میتواند مروجی مطلوب برای این هدف باشد. فضای معنوی مسجد، طرز ی فعالیت اخلاقی امامان، تعالیم آن ها و نیز انس عموم با قرآن و روایات در مسجد از خصوصیت هایی میباشد که مسجد را برای این رواج فضائل اخلاقی بسترساز می نماید.

به این ترتیب مسجد به انقلاب درونی تک تک جامعه به سوی ایمان یاری می نماید. همینطور می‌تواند بستر ساز انقلاب های اجتماعی به سوی حکومت الهی خواهد شد. این مساله از نقش های هدایتگرانه­ی مسجد میباشد. نقشی که تأثیر آن هم شخصی میباشد، هم اجتماعی؛ هم مادی میباشد، هم اخروی؛ هم عبادی میباشد، هم سیاسی.

تحت عنوان مثال مسجد فرستاده مکرم اسلام صل الله علیه وآله را می قدرت اظهار‌کرد. مسجدی که پایگاه فرماندهی آن حضرت و محل تربیت عموم بود. در آن مسجد، نظامات معاش شخصی و اجتماعی عموم رقم می‌خورد. وی تحت عنوان معلمی الهی، آداب معاش را به مومنان یادگرفتن می دادند؛ آدابی که به طور نظامی دارای انسجام، حیات یک بشر را کاملا در بر می گرفت. به این ترتیب جامع تعالیم آن حضرت، که معاش مومنان بر آن پایدار گشت (مدل معاش اسلامی شخصی)، از مسجد نشأت گرفت و به حیات خود افزود.

همینطور وی با راس قرار دادن مسجد تحت عنوان پایگاه مهم اعمال کارها اجتماعی و سیاسی جامعه، سیاست را پایین حاکمیت الهی رسم کرده، عملا یادگرفتن دادند (مدل معاش اجتماعی).

می اقتدار خاطرنشان کرد نقش مخصوص مسجد -که با آن می قدرت نظام اسلامی از سایر مکاتب فکری و سیاسی متمایز کرد- جای و منشأ بودن برای آمیختگی جهان و آخرت، شخص و جامعه میباشد.

«پدید آوردن هویتی به اسم مسجد، در آغاز در قبا و بعد از آن در مدینه در شمار زیباترین و لبریز مغزترین ابتکارهای اسلام نخست تشکیل جامعه اسلامی میباشد: منزل ی آفریدگار و منزل ی عموم؛ خلوت انس باایمان و جلوت حشر با عموم، کانون بیان و معراج معنوی و عرصه ی دانش و جهاد و درایت مادی؛ منزلت عبادت و مقر سیاست، دوگانه های به هم پیوسته ای میباشد که تصویر مسجد اسلامی و مسافت آن با عبادتگاه های رایج ادیان دیگر را نمایان می سازد. در مسجد اسلامی، پر نمک و بهجت عبادت خالص با نشاط معاش تمیز و خردمندانه و تندرست، در هم می آمیزد و شخص و جامعه را به طراز اسلامی آن مجاورت می نماید. مسجد، مظهر آمیختگی جهان و آخرت و پیوستگی شخص و جامعه در بینش و پندار‌ی مدرسه اسلام میباشد.[5]»

مسجد پیامبر گرامی اسلام صل الله علیه وآله مظهر تام این آمیختگی بود. مسجدی که پایگاه اساسی حکومت اسلامی جهت جاری ساختن کارها اجتماعی، سیاسی، علمی و عبادی بود؛ و تمامی ی این کارها زیر حکومت الهی (که در مسجد تجلی آن بدیهی بود) شکل می گرفت.

مسجد، با اینگونه ظرفیتی و با وجود امام حقی (همانند پیامبر خداوند صل الله علیه وآله)، جامعه ساز میباشد. به‌این مضمون‌ که امام در سایه­ی معنویت منزل­ی پروردگار می‌تواند وظیفه ی یاد دادن و تربیت عموم را به خیر و خوبی اجرا دهد. به صورتی که هم معاش شخصی عموم را سامان داده خواهد شد هم نظامات اجتماعی طبق حدود و قانون ها الهی صورت داده شوند (اشاعه مدل معاش شخصی و اجتماعی اسلامی).

«در شرایطی‌که جامعه ی اسلامی فرصت پیغمبر صل الله علیه وآله، پنجاه سال ادامه پیدا میکرد، به عبارتی رهبری بر رمز شغل می‌ماند یا این که بعداز پیغمبر علی بن ابی طالب علیه السلام با به عبارتی رهبری­ای که پیغمبر صل الله علیه وآله مشخص کرده بود، مکان پیغمبر می گردهمایی، شما این را مطمئن باشید، بعداز پنجاه سال، تمامی­ی آن منافقین تبدیل می شدند به مومنین حقیقی! در شرایطی که می گذاشتند که حکومت نبوی و علوی دنبال یکدیگر ادامه پیدا بکند، آن جامعه ی بشر ساز، به صورت قهری، تمامی ی انسان­های عیب دار را هم بی عیب می‌کرد. کلیه­ی دل های منافق را هم زاهد می ایجاد کرد. کلیه­ی عده ای که روحشان با ایمان آشنا خلا نیز آشنا باایمان و با ایمان می شدند. این طبع مسئله­ی مرتبط با جامعه­ی اسلامی­ست. پیغمبرها میایند یک اینگونه جامعه­ای صحیح نمایند. زمانی این صحیح شد، مثل سوله­ی آدم سازی، یک کدام از یکی از خیر، ده عدد ده عدد خیر، صد تا صدتا خیر، مجموعه دسته عموم مسلمان میگردند، هم مسلمان ظاهری هم بازهد قلبی و حقیقی وواقعی و باطنی.»[6]

بدین ترتیب مسجد نقشی مؤثر در تولید، نگهداری و پیشبرد جامعه­ ی اسلامی دارااست. بستری میباشد که طریق ی معاش اسلامی (چه در سطح شخصی و چه در سطح اجتماعی) در آن یاددادن داده می‌گردد. اقتدار اینگونه کانون هدایتی با اینگونه سطحی از تاثیرگذاری، خیر صرفا به باعث دیوارهای سنگی گرداگرد آن، بلکه به منجر حضور امامان حق در کنار گنجایش های خود میباشد.

باتوجه به برکات و اثر ها، کارکردها، گنجایش ها و توان های بالفعل و بالقوه ی مسجد، مورد نیاز میباشد بیش تر از پیش به به کار گیری از این نعمت الهی در جامعه بپردازیم. جامعه ی روحانیت با حضور فعال و موءثر در مساجد، مومنان با انس به چنگ آوردن به آن، مسئولان با الگوگیری از دولت نبوی بومی در مسجد و نخبگان و صاحبان رسانه ها با گسترش ی رای زنی انس با مسجد در جامعه، وظیفه ی خود را در عوض این ودیعه الهی اعمال دهند. سپس با مجاورت کردن مسجد به کارکرد غایی خویش، می قدرت انتظار داشت که جامعه ی کنونی نیز به جامعه ی ناب اسلامی مجاورت خیس گردیده، قدمی در جهت تحقق فرهنگ اسلامی برداشته گردد.